Page:Metamorphoses.djvu/146

OVID ad caelum frontem mugitibus inpulit auras atque ita respiciens comites sua terga sequentis procubuit teneraque latus submisit in herba Cadmus agit grates peregrinaeque oscula terrae figit et ignotos montes agrosque salutat. 25 Sacra Iovi facturus erat: iubet ire ministros et petere e vivis libandas fontibus undas. silva vetus stabat nulla violata securi, et specus in media virgis ac vimine densus efficiens humilem lapidum conpagibus arcum uberibus fecundus aquis; ubi conditus antro Martius anguis erat, cristis praesignis et auro; igne micant oculi, corpus tumet omne venenis, tres vibrant linguae, triplici stant ordine dentes. quem postquam Tyria lucum de gente profecti 35 infausto tetigere gradu, demissaque in undas urna dedit sonitum, longo caput extulit antro caeruleus serpens horrendaque sibila misit. etluxere urnae manibus sanguisque reliquit corpus et attonitos subitus tremor occupat artus. 40 ille volubilibus squamosos nexibus orbes torquet et inmensos saltu sinuatur in arcus ac media plus parte leves erectus in auras 80 espicit omne nemus tantoque est corpore, quanto, totum spectes, geminas qui separat arctos nec mora, Phoenicas, sive illi tela parabant sive fugam, sive ipse timor prohibebat utrumque, 45 126