Page:Metamorphoses.djvu/186

OVID praeter aquas: unum hoc possum adpellare paternum. mox ego, ne scopulis haererem semper in isdem, addidici regimen dextra moderante carinae flectere et Oleniae sidus pluviale capellae Taygetenque Hyadasque oculis Arctonque notavi 595 ventorumque domos et portus puppibus aptos. forte petens Delum Chiae telluris ad oras adplicor et dextris adducor litora remis doque levis saltus udaeque inmittor harenae: nox ibi consumpta est; aurora rubescere prima 600 coeperat: exsurgo laticesque inferre recentis admoneo monstroque viam, quae ducat ad undas; ipse quid aura mihi tumulo promittat ab alto prospicio comitesque voco repetoque carinam. CRia ' adsumus en' inquit sociorum primus Opheltes, 605 utque putat, praedam deserto nactus in agro, virginea puerum ducit per litora forma, ille mero somnoque gravis titubare videtur vixque sequi; specto cultum faciemque gradumque: nil ibi, quod credi posset mortale, videbam. et sensi et dixi sociis : 'quod numen in isto corpore sit, dubito; sed corpore numen in isto est quisquis es, o faveas nostrisque laboribus adsis; his quoque des veniam!' ' pro nobis mitte precari!' Dictys ait, quo non alius conscendere summas 615 ocior antemnas prensoque rudente relabi. hoc Libys, hoc flavus, prorae tutela, Melanthus, hoc probat Alcimedon et, qui requiemque modumque voce dabat remis, animorum hortator, Epopeus, 166 610