Page:Metamorphoses.djvu/240

OVID ille quidem vult plura loqui, sed lingua repente in partes est fissa duas, nec verba volenti suficiunt, quotiensque aliquos parat edere questus, sibilat: hanc illi vocem natura reliquit. nuda manu feriens exclamat pectora coniunx: 590 " Cadme, mane teque, infelix, his exue monstris Cadme, quid hoc ? ubi pes, ubi sunt umerique manusque et color et facies et, dum loquor, omnia? cur non me quoque, caelestes, in eandem vertitis anguem? dixerat, ille suae lambebat coniugis ora inque sinus caros, veluti cognosceret, ibat et dabat amplexus adsuetaque colla petebat. quisquis adest (aderant comites), terrentur ; at illa lubrica permulcet cristati colla draconis, et subito duo sunt iunctoque volumine serpunt, 600 donec in adpositi nemoris subiere latebras, nunc quoque nec fugiunt hominem nec vulnere 595 laedunt quidque prius fuerint, placidi meminere dracones. Sed tamen ambobus versae solacia formae magna nepos dederat, quem debellata colebat 605 India, quem positis celebrabat Achaïa templis; solus Abantiades ab origine cretus eadem Acrisius superest, qui moenibus arceat urbis Argolicae contraque deum ferat arma genusque non putet esse deum: neque enim Iovis esse putabat Persea, quem pluvio Danae conceperat auro. 611 mox tamen Acrisium (tanta est praesentia veri) tam violasse deum quam non agnosse nepotem 220