Page:Metamorphoses.djvu/440

OVID ut veras imitetur aves. puer Icarus una stabat et ignarus, sua se tractare pericla, ore renidenti modo, quas vaga moverat aura captabat plumas, flavam modo pollice ceram mollibat lusuque suo mirabile patris impediebat opus. postquam manus ultima coepto 200 inposita est, geminas opifex libravit in alas ipse suum corpus motaque pependit in aura; instruit et natum "medio" que "ut limite curras, Icare,' ait " moneo, ne, si demissior ibis, unda gravet pennas, si celsior, ignis adurat: inter utrumque vola, nec te spectare Booten aut Helicen iubeo strictumque Orionis ensem me duce carpe viam!" pariter praecepta volandi tradit et ignotas umeris accommodat alas. inter opus monitusque genae maduere seniles, 210 et patriae tremuere manus; dedit oscula nato non iterum repetenda suo pennisque levatus ante volat comitique timet, velut ales, ab alto quae teneram prolem produxit in aera nido, hortaturque sequi damnosasque erudit artes et movet ipse suas et nati respicit alas hos aliquis tremula dum captat harundine pisces, aut pastor baculo stivave innixus arator vidit et obstipuit, quique aethera carpere possent, credidit esse deos. et iam lunonia laeva parte Samos (fuerant Delosque Parosque relictae) dextra Lebinthus erat fecundaque melle Calymne, cum puer audaci coepit gaudere volatu 420 195 205 215 220