Page:Metamorphoses.djvu/68

OVID oret opem nomenque suum casusque loquatur littera pro verbis, quam pes in pulvere duxit, corporis indicium mutati triste peregit. "me miserum" exclamat pater Inachus inque 650 gementis cornibus et niveae pendens cervice iuvencae " me miserum!" ingeminat; "tune es quaesita per omnes nata mihi terras? tu non inventa reperta luctus eras levior! retices nec mutua nostris 655 dicta refers, alto tantum suspiria ducis pectore, quodque unum potes, ad mea verba remugiS at tibi ego ignarus thalamos taedasque parabam, spesque fuit generi mihi prima, secunda nepotum de grege nunc tibi vir, nunc de grege natus habendus. 660 nec finire licet tantos mihi morte dolores sed nocet esse deum, praeclusaque ianua leti aeternum nostros luctus extendit in aevum." talia maerentes stellatus submovet Argus ereptamque patri diversa in pascua natam abstrahit. ipse procul montis sublime cacumern occupat, unde sedens partes speculatur in omnes. 665 Nec superum rector mala tanta Phoronidos ultra ferre potest natumque vocat, quem lucida partu Pleias enixa est letoque det imperat Argum parva mora est alas pedibus virgamque potenti somniferam sumpsisse manu tegumenque capillis. haec ubi disposuit, patria love natus ab arce desilit in terras; lic tegumenque removit et posuit pennas, tantummodo virga retenta est: 675 hac agit ut pastor per devia rura capellas, 670 48