ὅν Χάριτες κλαίουσι θεαὶ, κλαίει δ' Αφροδίτη
καλλιχόροις Μουσῶν τερψαμένη στεφάνοις.
οὐ γὰρ ἅπαξ ἱερούς ποτε γῆρας ἔτριψεν ἀοιδούς·
τήνδε τὸ σὸν φαίνει μνῆμα τόδ' ἀγλαΐαν.
ἦ φίλος ἧς μακάρεσσι βροτὸς, σοὶ δ' εἴ τινι Νύμφαι
δῶρα ποθεινὰ νέμειν, ὕστατα δῶρ', ἔδοσαν.
τὰς νῦν χάλκεος ὕπνος ἔβη καὶ ἀνήνεμος αἰὼν,
καὶ συνθαπτομέναι μοῖραν ἔχουσι μίαν. 40
εὒδεις καὶ σὺ, καλὸν καὶ ἀγάκλυτον ἐν χθονὶ κοίλῃ
ὕπνον ἐφικόμενος, σῆς ἀπόνοσφι πάτρας,
τῆλε παρὰ ξανθοῦ Τυρσηνικὸν οἶδμα καθεύδεις
νάματος, ἡ δ' ἔτι σὴ μαῖά σε γαῖα ποθεῖ,
ἀλλ' ἀπέχεις, καὶ πρόσθε φιλόπτολις ὤν περ ἀπεῖπας·
εὕδε· μάκαρ δ' ἡμῖν οὐδ' ἀμέγαρτος ἔσει.
βαιὸς ἐπιχθονίων γε χρόνος καὶ μοῖρα κρατήσει,
τοὺς δέ ποτ' εὐφροσύνη τοὺς δέ ποτ' ἄλγος ἔχει·
πολλάκι δ' ἢ βλάπτει φάος ἢ σκότος ἀμφικαλύπτει
μυρομένους, δάκνει δ' ὕπνος ἐγρηγορότας· 50
οὐδ' ἔθ' ὅτ' ἐν τύμβοισι κατέδραθεν ὄμμα θανόντων
ἢ σκότος ἤ τι φάος δήξεται ἠελίου·
οὐδ' ὄναρ ἐννύχιον καὶ ἐνύπνιον οὐδ' ὕπαρ ἔσται
ἤ ποτε τερπομένοις ἤ ποτ' ὀδυρομένοις·
ἀλλ' ἕνα πάντες ἀεὶ θᾶκον συνέχουσι καὶ ἕδραν
ἀντι βροτῆς ἄβροτον, κάλλιμον ἄντι κακῆς.
Page:Atalanta in Calydon - a tragedy (IA atalantaincalydo00swinrich).pdf/20
