THE VATICAN COUNCIL
547
practical account, and served for protest, not for persuasion. A part from the immediate purpose of the discussion, two speeches were memorable-that of Archbishop Conolly of Halifax, for the uncompromising clearness with which he appealed to Scripture and repudiated all dogmas extracted from the speculations of di vines, and not distinctly founded on the recorded Word of God,l and that of Archbishop Darboy, who foretold that a decree which increased authority without increasing power, and claimed for one man, whose infallibility was only now defined, the obedience which the \vor1d refused to the whole Episcopate, whose right had been unquestioned in the Church for 1800 years, would raise up new hatred and nc\v suspicion, weaken the influence of religion over society, and wreak s\vift ruin on the temporal power. 2
1 Quodcumque Dominus Noster non dixerit etiam si metaphysice aut physice certissimum nunquam basis esse poterit dogmatis divinae fidei. Fides enim per auditum. auditus autem non per scientiam sed per verba Christi. . . . Non ipsa verba S. Scripturae igitur, sed genuinus sensus, sive litteralis, sive metaphoricus, prout in mente Dei revelantis fuit, atque ab Ecclesiae patribus semper atque ubique concorditer expositus, et quem nos omnes juramento sequi abstringimur, hic tantummodo sensus Vera Dei revelatio dicendus est. . . . Tota antiquitas silet vel contraria est, . , . Verbum Dei vole et hoc solum, quaeso et quidem indubitatum, ut dogma fiat. 2 Hanc de infallibilitate his conditionibus ortam et isto modo introductam aggredi et definire non possumus, ut arbitror, quin eo ipso tristem viam sternamus turn cavillationibus impiorum, turn etiam objectionibus moralem hujus Concilii auctoritatem minuentibus, Et hoc quidem eo magis caven dum est, quod jam prostent et pervulgentur scripta et acta quae vim ejus et rationem labefactare attentant; ita ut neduI1l animos sedare queat et quae pacis sunt afferre, e contra nova dissensionis et discordiarum semina inter Chtistianos spargere videatur. . . . Porro, quod in tantis Ecclesiae angustiis laboranti mundo remedium affertur? lis omnibus qui ab humero indocili excutiunt onera antiquitus imposita, et consuetudine Patrum veneranda, novum ideoque grave et odiosum onus imponi postulant schematis auctores, Eos omnes qui infirmae fidei sunt novo et non satis opportuno dogmate quasi obruunt, doctrina scilicet hucusque non dum definita, praesentis discussionis vulnere non nihil sauciata, et a Concilio cujus libertatem minus aequo apparere plurimi autumant et dicunt pronuntianda. . . . Mundus aut aeger est aut perit, non quod ignorat veritatem vel veritatis doctores, sed quod ab ea refugit eamque sibi non vult impcrari. Igitur, si earn respuit, quum a toto docentis Ecclesiae corpore, id est ab 800 episcopis per totum orbem sparsis et simul cum S, Pontifice infallibi1ibus praedicatur, quanto magis quum ab unico Doctore infallibili, et quidem ut tali recenter declarato praedicabitur? Ex altera parte, ut valeat et efficaciter agat auctoritas necesse est non tantum earn affirmari, sed insuper admitti, . , . Syllabus totam Europam pervasit at cui malo mederi potuit etiam ubi tanquarn oraculurn infallibile susceptus est? Duo tan turn restabant regna in quibus religio florebat, non de facto tantum, sed et de jure dominans: Austria scilicet et Hispania, Atqui in his duobus regnis mit iste Catholicus ordo, quamvis ab infallibili auctoritate commendatus, imo forsan saltern in Austria eo praecise quod ab hac commendatus, Audeamus igitur res uti sunt considerare. Nedum
