Page:Metamorphoses.djvu/192

OVID naris erat, squamamque cutis durata trahebat. 675 at Libys obstantis dum vult obvertere remos, in spatium resilire manus breve vidit et illas iam non esse manus, iam pinnas posse vocari. alter ad intortos cupiens dare bracchia funes bracchia non habuit truncoque repandus in undas 680 corpore desiluit: falcata novissima cauda est, qualia dimidiae sinuantur cornua lunae. undique dant saltus multaque adspergine rorant emerguntque iterum redeuntque sub aequora rursus inque chori ludunt speciem lascivaque iactant 685 corpora et acceptum patulis mare naribus efflant. de modo viginti (tot enim ratis illa ferebat) restabam solus: pavidum gelidumque trementi corpore vixque meum firmat deus 'excute' dicens corde metum Diamque tene!' delatus in illam 690 accessi sacris Baccheaque sacra frequento." <"Praebuimus longis" Pentheus"ambagibus aures," inquit "ut ira mora vires absumere posset. praecipitem, famuli, rapite hunc cruciataque diris corpora tormentis Stygiae demittite nocti !" protinus abstractus solidis Tyrrhenus Acoetes clauditur in tectis; et dum crudelia iussae instrumenta necis ferrumque ignesque parantur sponte sua patuisse fores lapsasque lacertis sponte sua fama est nullo solvente catenas.700 Perstat Echionides, nec iam iubet ire, sed ipse vadit, ubi electus facienda ad sacra Cithaeron cantibus et clara bacchantum voce sonabat. 172