Page:Metamorphoses.djvu/352

OVID Peragit dum talia Procne, ad matrem veniebat Itys; quid possit, ab illo 620 admonita est oculisque tuens inmitibus "a! quam es similis patri!" dixit nec plura locuta triste parat facinus tacitaque exaestuat ira. ut tamen accessit natus matrique salutem attulit et parvis adduxit colla lacertis mixtaque blanditiis puerilibus oscula iunxit, mota quidem est genetrix, infractaque constitit ira invitique oculi lacrimis maduere coactis; sed simul ex nimia mentem1 pietate labare sensit, ab hoc iterum est ad vultus versa sororis 630 inque vicem spectans ambos " cur admovet" inquit 625 alter blanditias, rapta silet altera lingua? quam vocat hic matrem, cur non vocat illa sororem? cui sis nupta, vide, Pandione nata! marito degene ras? scelus est pietas in coniuge Tereo." 635 nec mora, traxit Ityn, veluti Gangetica cervae lactentem fetum per silvas tigris opacas, utque dómus altae partem tenuere remotam, tendentemque manus et iam sua fata videntem et "mater! mater!" clamantem et colla petentem ense ferit Procne, lateri qua pectus adhaeret, 611 nec vultunı vertit. satis illi ad fata vel unum vulnus erat: iugulum ferro Philomela resolvit, vivaque adhuc animaeque aliquid retinentia membra dilaniant. pars inde cavis exsultat aenis, pars veribus stridunt; manant penetralia tabo. 645 His adhibet coniunx ignarum Terea mensis et patrii moris sacrum mentita, quod uni 1 mentem cod. Ciofani: matrem N. Ileinsius. 332