An Etymological Dictionary of the German Language/klingeln
klingeln, vb., ‘to ring,’ from MidHG. klingelen, OHG. chlingilôn, vb., ‘to sound, roar, splash,’ dimin. and frequent. of klingen.
klingeln, vb., ‘to ring,’ from MidHG. klingelen, OHG. chlingilôn, vb., ‘to sound, roar, splash,’ dimin. and frequent. of klingen.