This page needs to be proofread.
70
PRINCIPLES OF
Chap. IV.
A striking example of this kind has been remarked by Mr Melmoth[1]. It is the translation of that picture in the end of the 8th book of the Iliad, which Eustathius esteemed the finest night-piece that could be found in poetry:
΄Ως δ΄ ότ εν αρανω αστρα φαεινην αμφι σεληνην,
Φαίνετ΄ άριπρεπέα, οτε τ΄ επλετο νήνεμος αιδήρ,,
΄Εκ τ΄ εφανον ωασαι σκοπιαί, και ωρώονες ακροι,
Και νάπαι· άρανοθεν δ΄ αρ ύωερράγη ασωετος αιδήρ,
Πάντα δέ τ΄ ειδεται αςρα· γέγηδε δε τε φρένα ποιμην·
Φαίνετ΄ άριπρεπέα, οτε τ΄ επλετο νήνεμος αιδήρ,,
΄Εκ τ΄ εφανον ωασαι σκοπιαί, και ωρώονες ακροι,
Και νάπαι· άρανοθεν δ΄ αρ ύωερράγη ασωετος αιδήρ,
Πάντα δέ τ΄ ειδεται αςρα· γέγηδε δε τε φρένα ποιμην·
"As when the moon appears in the serene canopy of the heavens, surrounded with stars, when every breath of air is hush'd, when every hill, every valley, and every forest, is distinctly seen; when the sky appears to open to the sight in all its boundless extent;
- ↑ Fitzosborne's Letters, l. 19.
"and
