Page:Metamorphoses.djvu/176

OVID quoque magis doleam, nec nos mare separat ingens nec via nec montes nec clausis moenia portis; exigua prohibemur aqua! cupit ipse teneri: nam quotiens liquidis porreximus oscula lymphis, hic totiens ad me resupino nititur ore. posse putes tangi: minimum est, quod amantibus 4.50 obstat. quisquis es, huc exi! quid me, puer unice, fallis quove petitus abis? certe nec forma nec aetas 455 est mea, quam fugias, et amarunt me quoque nymphae! spem mihi nescio quam vultu promittis amico, cumque ego porrexi tibi bracchia, porrigis ultro, cum rnsl, adrides; lacrimas quoque saepe notavi me lacrimante tuas; nutu quoque signa remittis et, quantum motu formosi suspicor oris, verba refers aures non pervenientia nostras! iste ego sum: sensi, nec me mea fallit imago; uror amore mei: flammas moveoque feroque. uid faciam? roger anne rogem ? quid deinde rogabo? quod cupio mecum est: inopem me copia fecit. 45 o utinam a nostro secedere corpore possem! votum in amantc novum,vellem,quod amamus,abcsset iamque dolor vires adimit, nec tempora vitae onga meae superant, primoque exstinguor in aevo nec mihi mors gravis est posituro morte dolores, 471 hic, qui diligitur, vellem diuturnior esset; nunc duo concorties aima moriemur in una. Dixit et ad faciem rediit male sanus ealen et lacrimis turbavit aquas, obscuraque moto 156 475