Page:Metamorphoses.djvu/32

OVID cautus humum longo signavit limite mensor. nec tantum segetes alimentaque debita dives poscebatur humus, sed itum est in viscera terrae, quasque recondiderat Stygiisque admoverat umbiis, effodiuntur opes, inritamenta malorum iamque nocens ferrum terroque nocentius auruu prodierat, prodit bellum, quod pugnat utroque, sanguineaque manu crepitantia concutit arma. vivitur ex rapto: non hospes ab hospite titus, non socer a genero, fratrum quoque gratia rara est; inminet exitio vir coniugis, illa mariti lurida terribiles miscent aconita novercae, filius ante diem patrios inguirit in annos: victa iacet pietas, et virgo caede madentis ultima caelestum terras Astraea reliquit 1 4.0 146 150 Neve foret terris securior arduus aether, adfectasse ferunt regnum caeleste gigantas altaque congeśtos struxisse ad sidera montis. tum pater omnipotens misso perfregit Olympum fulmine et excussit subiectae Pelion Ossae, obruta mole sua cum corpora dira iacerent, perfusam multo natorum sanguine Terram immaduisse ferunt calidumque animasse cruorem et, ne nulla suae stirpis monimenta manerent, in faciem vertisse hominum; sed et illa propago 160 contemptrix superum saevaeque avidissima caedis et violenta fuit: scires e sanguine natos. 155 Quae pater ut summa vidit Saturnius arce, ingemit et facto nondum vulgata recenti 12