Page:Metamorphoses.djvu/324

OVID prima suae fuerat, dum certum flectit in orbem 225 quadripedis cursus spumantiaque ora coercet, ei mihi!" conclamat medioque in pectore fixa tela gerit frenisque manu moriente remissis in latus a dextro paullatim defluit armo. proximus audito sonitu per inane pharetrae frena dabat Sipylus, veluti cum praescius imbris nube fugit visa pendentiaque undique rector carbasa deducit, ne qua levis effluat aura: frena tamen dantem non evitabile telum consequitur, summaque tremens cervice sagitta 235 haesit, et exstabat nudum de gutture ferrum; ille, ut erat, pronus, per crura admissa iubasque volvitur et calido tellurem sanguine foedat. Phaedimus infelix et aviti nominis heres lantalus, ut solito finem inposuere labori, transierant ad opus nitidae iuvenale palaestrae; et iam contulerant arto luctantia nexu pectora pectoribus; cum tento concita nervo, sicut erant iuncti, traiecit utrumque sagitta. ingemuere simul, simul incurvata dolore membra solo posuere, simul suprema iacentes lumina versarunt, animam simul exhalarunt. adspicit Alphenor laniataque pectora plangens advolat, ut gelidos conplexibus adlevet artus, inque pio cadit officio; nam Delius illi intima fatifero rupit praecordia ferro. quod simul eductumı est, pars et pulmonis in hamis eruta cumque anina cruor est effusus in auras. at non intonsum simplex Damasichthona vulnus 804 230 210 245 250