Page:Metamorphoses.djvu/354

OVID fas sit adire viro, comites famulosque removit ipse sedens solio Tereus sublimis avito vescitur inque suam sua viscera congerit alvum, tantaque nox animi est, "Ityn huc accersite !" dixit. dissimulare nequit crudelia gaudia Procne iamque suae cupiens exsistere nuntia cladis " intus habes, quem poscis" sit: circumspicit ille atque, ubi sit, quaerit; quaerenti iterumque vocanti, sicut erat sparsis furiali caede capillis, prosiluit Ityosque caput Philomela cruentum misit in ora patris nec tempore maluit ullo posse loqui et meritis testari gaudia dictis. Thracius ingenti mensas clamore repellit vipereasque ciet Stygia de valle sorores et modo, si posset, reserato pectore diras egerere inde dapes emersaque viscera gestit, flet modo seque vocat bustum miserabile nati, 665 nunc sequitur nudo genitas Pandione ferro corpora Cecropidum pennis pendere putares: pendebant pennis. quarum petit altera silvas, altera tecta subit, neque adhuc de pectore caedis excessere notae, signataque sanguine pluma est. 670 ille dolore suo poenaeque cupidine velox vertitur in volucrem, cui stant in vertice cristae. prominet inmodicum pro longa cuspide rostrum; nomen epops volucri, facies armata videtur. 334 650 654 660