Page:Metamorphoses.djvu/432

OVID pectora somnus habet: thalamos taciturna paternos intrat et (heu facinus!) fatali nata parentem 85 crine suum spoliat praedaque potita nefanda per medios hostes (meriti fiducia tanta est) pervenit ad regem; quem sic adfata paventem est: "suasit amor facinus: proles ego regia Nisi 90 Scylla tibi trado patriaeque meosque penates; praemia nulla peto nisi te: cape pignus amoris purpureum crinem nec me nunc tradere crinem, sed patrium tibi crede caput!" scelerataque dextra munera porrexit Minos porrecta refugit turbatusque novi respondit iinagine facti: di te summoveant, o nostri infamia saecli, orbe suo, tellusque tibi pontusque negetur ! certe ego non patiar lovis incunabula, Creten, qui meus est orbis, tantum contingere monstrum." 100 95 Dixit, et ut leges captis iustissimus auctor hostibus inposuit, classis retinacula solvi iussit et aeratas impleri remige puppes Scylla freto postquam deductas nare carinas nec praestare ducem sceleris sibi praemia vidit, 105 consumptis precibus violentam transit in iram intendensque manus passis furibunda capillis "quo fugis" exclamat " meritorum auctore relicta, o patriae praelate meae, praelate parenti?) quo fugis, inmitis, cuius victoria nostrum et sceļus et meritum est? nec te data munera, nec te noster amor movit, nec quod spes omnis in unum 110 412