Page:Metamorphoses.djvu/54

OVID vicerat, aesculeae capiebat frondis honorem nondum laurus erat, longoque decentia crine tempora cingebat de qualibet arbore Phoebus. 450 Primus amor Phoebi Daphne Peneia, quem non fors ignara dedit, sed saeva Cupidinis ira. Delius hunc nuper, victa serpente superbus, viderat adducto flectentem cornua nervo " quid" que "tibi, lascive puer, cum fortibus 4.55 armiS dixerat: " ista decent umeros gestamina nostros, qui dare certa ferae, dare vulnera possumus hosti, qui modo pestifero tot iugera ventre prementem stravimus innumeris tumidum Pythona sagittis. 460 tu face nescio quos esto contentus amores inritare tua, nec laudes adsere nostras!" filius huic Veneris "figat tuus omnia, Phoebe, te meus arcus" ait;"‘ quantoque animalia cedint cuncta deo, tanto minor est tua gloria nostra." 465 dixit et eliso percussis aere pennis inpiger umbrosa Parnasi constitit arce eque sagittifera prompsit duo tela pharetra diversorum operum: fugat hoc, facit illud amorem; quod facit, auratum est et cuspide fulget acuta, 470 quod fugat, obtusum est et habet sub harundine plumbum hoc deus in nympha Peneide fixit, at illo laesit Apollineas traiecta per ossa meduljas; protinus alter amat, fugit altera nomen amantis silvarum latebris capitivarumque ferarum 84, 475