Page:Metamorphoses.djvu/76

OVID ille ferox tacui! pudet haec opprobria nobis et dici potuisse et non potuisse refelli. at tu, si modo sum caelesti stirpe creatus, ede notam tanti generis meque adsere caelo!" dixit et inplicuit materno bracchia collo perque suum Meropisque caput taedasque sororunm traderet oravit veri sibi signa parentis. ambiguum Clymene precibus Phaethontis an ira 765 mota magis dicti sibi criminis utraque caelo bracchia porrexit spectansque ad lumina solis " per iubar hoc" inquit " radiis insigne coruscis, nate, tibi iuro, quod nos auditque videtque, hoc te, quem spectas, hoc te, qui temperat orbem, Sole satum; si ficta loquor, neget ipse videndum se mihi, sitque oculis lux ista novissima nostris! nec longus labor est patrios tibi nosse penates. unde oritur, domus est terrae contermina nostrae: si modo fert animus, gradere et scitabere ab ipso! emicat extemplo laetus post talia matris dicta suae Phaethon et concipit aethera mente Aethiopasque suos positosque sub ignibus Indos sidereis transit patriosque adit inpiger ortus. 760 769 776