λόγοις, παρ᾽ ἐκείνου λαβών, ἃς οὔτε Ἀντιφῶν, οὔτε Λυσίας, οὔτε Ἰσοκράτης, οἱ πρωτεύσαντες τῶν τότε ῥητόρων, ἔσχον ἀρετάς, τὰ τάχη λέγω, καὶ τὰς συστροφάς, καὶ τοὺς τόνους, καὶ τὸ στρυφνόν, καὶ τὴν ἐξεγείρουσαν τὰ πάθη δεινότητα. So close a parallel can hardly be accidental.
XXXV. 4. 5. Longinus probably had his eye on the splendid lines in Pindar's First Pythian: τᾶς [Αἴτνας] ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸς ἁγνόταται | ἐκ μυχῶν παγαί, ποταμοὶ δ᾽ | ἁμέραισιν μὲν προχέοντι ῥόον καπνοῦ—αἴθων᾽‧ ἀλλ᾽ ἐν ὄρφναισιν πέτρας | φοίνισσα κυλινδομένα φλὸξ ἐς βαθεῖ- | αν φέρει πόντου πλάκα σὺν πατάγῳ, which I find has also been pointed out by Toup, who remarks that ἁγνόταται confirms the reading αὐτοῦ μόνου here, which has been suspected without reason.
XXXVIII. 2. 7. Comp. Plato, Phaedrus, 267, A: Τισίαν δὲ Γοργίαν τε ἐάσομεν εὕδειν, οἵ πρὸ τῶν ἀληθῶν τὰ εἰκότα εἶδον ὡς τιμητέα μᾶλλον, τὰ τε αὖ σμικρὰ μέγαλα καὶ τὰ μέγαλα σμικρὰ ποιοῦσι φαίνεσθαι διὰ ῥώμην λόγου, καινά τε ἀρχαίως τά τ᾽ ἐναντία καινῶς, συντομίαν τε λόγων καὶ ἄπειρα μήκη περὶ πάντων ἀνεῦρον.
