Page:The Botany of the Antarctic Voyage.djvu/72

This page has been validated.
50
FLORA ANTARCTICA.
[Auckland and

primum erecta, concava, demum patentia et sæpe revoluta, ciliata, æstivatione imbricata, quincuncialia. Stamina tot quot petala, prope basin corollæ inserta; filamentis breviusculis, linearibus; antheris ovato-lanceolatis,


    corolla, in all which respects it differs from D. Urvilleanum, but agrees with that plant in the few-flowered spike. 12. D. subulatum, n. sp.; fruticosum, ramis fuscis parce foliosis gracilibus, foliis fasciculatis e basi lata vaginante lineari-subulatis ½—¾-uncialibus strictis erectis rigidis subtriquetris, vaginis latiusculis sub lente ciliatis, spicis ¼—⅓-uncialibus lateralibus ramulisque brevissimis terminalibus 2-floris, floribus parvis approximatis, bracteis persistentibus florem superantibus foliolisque calycinis late ovatis acutis v. acuminatis, corollæ tubo campanulato, segmentis latis. Hab. New Zealand; mountainous interior of Northern Island: J. T. Bidwill, Esq., and W. Colenso, Esq. A very distinct plant, readily recognised by the small size of all its parts. 13. D. rosmarinifolium, Br.; fruticosum, ramis apice foliosis, foliis 1½-uncialibus erectis rigidis coriaceis apice obtusis dorso convexis subcarinatis striatis antice canaliculatis basi modice dilatatis vaginantibus, floribus sessilibus solitariis, bracteis lanceolatis acutis, corollæ segmentis ovatis obtusis.—Forst. MSS. in A. Rich. Fl. Nov. Zel. p. 220. Brown. Prodr. p. 556. A. Rich. A. C. Prodr. et DeC. locis citatis. Epacris rosmarinifolia, Forst. Prodr. n. 69. Hab. "Summis Alpibus Novæ Zelandiæ;" G. Forster. "Hæc forte species ex E. longifolia enata, solo ingratiore et frigidiore pumila evasit, foliaque longa floresque racemosos amisit."—Forst. MSS. l.c. In Lord Auckland's group the D. longifolium assumes no such form, and from the British Museum specimens this appears to be an entirely different species from any other. 14. D. recurvum, n. sp.; suffruticosum, ramis ad apices tantum foliosis, foliis uncialibus e basi vaginante linearibus gradatim attenuatis obtusis recurvis supra canaliculars subtus convexis. Hab. New Zealand; Tongariro: Mr. Bidwill. Apparently a very small plant, 4–5 inches high, the branches terete, fuscous-black, above transversely scarred. In consequence of the blunt apices of the leaves I have placed this near D. rosmarinifolium, but I much regret having neither flowers nor fruit.

    RICHEA, Br. Prodr. p. 555.

    1. Richea dracophylla, Br. Prodr. l.c. DeC. Prodr. vol. vii. p. 769.

    Hab. Tasmania; on the high mountains, especially in the southern and western parts of the island.

    2. Richea pandanifolia, n. sp.; caule erecto simplici 15—25-pedali apice tantum folioso, foliis crassis valde coriaceis 3—4-pedalibus squarroso-recurvis e basi vaginante lanceolata longissime lineari-subulatis superne planis marginibus argute serratis cartilagineis, paniculis axillaribus ovatis effusis basi spathaceo-bracteatis, floribus parvis breviter pedicellatis, pedicellis bracteolatis, bracteolis 1 v. 2 lineari-subulatis fugacibus, corolla clausa calyptræformi, filamentis ovario vix ½ longioribus.

    Hab. Tasmania; Port Davy, Peak of Teneriffe, Frenchman's Cap, and several other mountainous situations, especially in the southern parts of the island: Backhouse MSS. (in Bibl. Hook.) and in Ross' Hobartown Almanack, R. C. Gunn, Esq.

    I am indebted to Mr. Backhouse's valuable 'MSS. Notes on Australian Botany' for information concerning