ELEGIA DEDICATORIA,
AD
ILLUSTRISSIMAM ACADEMIAM
CANTABRIGIENSEM.
Hoc tibi de nato, ditissima mater, egeno
Exiguum immensi pignus amoris habe.
Heu, meliora tibi depromere dona volentes
Astringit gratas parcior arca manus.
Túne tui poteris vocem hìc agnoscere nati
Tam malè formatam, dissimilemque tuæ?
Túne hìc materni vestigia sacra decoris,
Tu speculum poteris hìc reperire tuum?
Post longum, dices, Coulëi, sic mihi tempus?
Sic mihi speranti, perfide, multa redis?
Quæ, dices, Sagæ Lemurésque Deæque, nocentes,
Hunc mihi in infantis supposuêre loco?
At tu, sancta parens, crudelis tu quoque, nati
Ne tractes dextrâ vulnera cruda rudi.
Hei mihi, quid fato genetrix accedis iniquo?
Sit sors, sed non sis, ipsa, noverca mihi.
Exiguum immensi pignus amoris habe.
Heu, meliora tibi depromere dona volentes
Astringit gratas parcior arca manus.
Túne tui poteris vocem hìc agnoscere nati
Tam malè formatam, dissimilemque tuæ?
Túne hìc materni vestigia sacra decoris,
Tu speculum poteris hìc reperire tuum?
Post longum, dices, Coulëi, sic mihi tempus?
Sic mihi speranti, perfide, multa redis?
Quæ, dices, Sagæ Lemurésque Deæque, nocentes,
Hunc mihi in infantis supposuêre loco?
At tu, sancta parens, crudelis tu quoque, nati
Ne tractes dextrâ vulnera cruda rudi.
Hei mihi, quid fato genetrix accedis iniquo?
Sit sors, sed non sis, ipsa, noverca mihi.
