GRAINNE MHAOL.
Is buaidheartha a’s ní suaimhneach bheidh Gráinne
Mhaél,
Mar dochualaidh sí fuachasa a páisde féin;—
’S é chualaidh me ag gruagach na h-áilne araéir,
Gur suathadh a suan-chorp ag Gráinne Mhaél.
A’s bobarró! dodarró! Gráinne Mhaél!
Bobárró! dodarró! a Ghráinne chléibh’!
Bobarró! dodarró! Gráinne Mhaél!
A’s muna bh-fágh me le bogadh í tá mé réidh!
Chuir mé ann sgioból í, Gráinne Mhaél;—
Shaoíl me ná’r sgumarach grádh mo chléibh:—
Air fhosgailt an dorais le fáinne an laé,
Bhídh cullach ’s an mullach air Ghráinne Mhaél.
A’s bobarró! dodarró a Ghráinne Mhaél!
Bobarró! dodarró a Ghráinne chléibh’!
Bobarró! dodarró! Gráinne Mhaél!
A’s muna bh-fágh mé le bogadh í tá mé réidh!
Another relic of early Jacobite song, the Drimin dubh, O! may not improperly accompany the foregoing. Under that name, by rather a forced allegory, was meant James Charles Edward.—
