þǣre sāwle, ā māre wisse ðonne ic nū wōt æalles þæs þe ic nū lange wilnode tō witanne; forðām ic ne mæg nānwiht ongytan bætre on men þonne hē wite, and nānwiht wyrse[1] ðonne hē nyte.
G. Nū ic wōt æall hwæt þū woldest: ān is, þū woldest bēon; ōðer, þæt þū woldest lybban; ðridde, þæt þū woldest witan. And ic wāt ǣac for hwī þū ðā þrēo þing[2] woldest: forðām þū woldest bēon þe þū woldest lybban, and forði [þū] woldest lybban[3] þe þū woldest witan. And ðā þrēo ðing ic gehūre þæt þū nū gewislice wāst: ðū wāst þat[4] þū æart, and ðū wōst þæt þū lifast, and ǣac þū wōst[5] þæt þū hwæthwugu wāst, þēah eall [þū] nyte þæt ðū witan woldest.
A. Þæt is sōð. Þā þrēo ðing ic wāt and þā ðrēo ðing ic wolde: forðī ic wolde bēon, þī ic wolde lybban. Hwæt
A. Imo tantum flebo ut vita nulla sit.
R. Non igitur vivere propter ipsum vivere amas, sed propter scire.
A. Cedo conclusioni.
R. Quid, si eadem ipsa rerum scientia miserum faciat?
A. Nullo id quidem pacto fieri posse credo. Sed si ita est, nemo esse beatus potest; non enim nunc aliunde sum miser, nisi rerum ignorantia. Quod si et rerum scientia miserum facit, sempiterna miseria est.
R. Jam video totum quod cupis. Nam, quoniam neminem scientia miserum esse credis, ex quo probabile est ut intelligentia efficiat beatum; beatus autem nemo nisi vivens, et nemo vivit qui non est: esse vis, vivere et intelligere; sed esse ut vivas, vivere ut intelligas. Ergo esse te scis, vivere te scis, intelligere te scis. Sed utrum ista semper futura sint, an nihil horum futurum sit, an maneat aliquid semper, et aliquid intercidat, an minui et augeri haec possint, cum omnia mansura sint, nosse vis.
A. Ita est.
R. Si igitur probaverimus semper nos victuros, sequetur etiam semper futuros.
A. Sequetur.
R. Restabit quaerere de intelligendo.
End of Cap. I, Book II, of Augustine's Soliloquiorum, Migne's Patrologia Latina, Vol. 31.
[After this point the Old English Version by Alfred so far departs from the Latin that it cannot be called a translation. For sources of
