G. Nū ic gehīre hwæt ðū woldest witan. Ac ic wolde witan ǣrest æt þē hwæðer þū wisse būton twēon hweðer ðū wēre þe nǣre; oððe hweðer [þū] libbe þe ne libbe.
A. Þā [sint] twā þing[1] þæt ic gewislice wite.
G. Hwæs wilnast þū mā tō witanne?
A. Hwæðer ic undēadlic sī.
G. Ic gehȳre þæt þū woldest æalne wæg lybban.
A. Þæs ic æom geðafa.
G. Wōst þū þonne genoh gif ic gedő þæt þū þæt wōst þæt þū mōst simle[2] lybban?
A. Þæt is swīðe good gȳtsung; sege þēah hwet [ic] þē æfter ācsode: hwæðer ic ā lybbende wēre; and siððan ic wolde witan hwæðer ic, æfter þæs lȳchoman gedāle and
R. Tu qui vis te nosse, scis esse te?
A. Scio.
R. Unde scis?
A. Nescio.
R. Simplicem te sentis, anne multiplicem?
A. Nescio.
R. Moveri te scis?
A. Nescio.
R. Cogitare de scis?
A. Scio.
R. Ergo verum est cogitare te.
A. Verum.
R. Immortalem te esse scis?
A. Nescio.
R. Horum omnium quae te nescire dixisti, quid scire prius mavis?
A. Utrum immortalis sim.
R. Vivere igitur amas?
A. Fateor.
R. Quid, cum te immortalem esse didiceris? satisne erit?
A. Erit id quidem magnum, sed id mihi parum.
R. Hoc tamen quod parum est quantum gaudebis?
A. Plurimum.
R. Nihil jam flebis?
A. Nihil omnino.
R. Quid, si ipsa vita talis esse inveniatur, ut in ea tibi nihil amplius quam nosti, nosse liceat? temperabis a lacrymis?
