humour of the world in general, that, like favourite vices, they carry their excuse along with them.
Heu patria! infidis nimium vicina Britannis;
Olim altrix divûm; soboli jam sæpe noverca
Dura tuæ, inque dies aliis data præda colonis.
Te, dum spernit, arat novus accola: mox ubi cultam
Diligit, illiciti pœnas luit exul amoris;
Aut sua colla jugo, demissis aurbus, ultro
Aptat, inops animi, et jam non sua seminat arva.
Sic, uno excusso, te comprimit alter adulter
Nequior, et scortum infœlix post improba calcat
Oscula; seu Scotus ille rapax, seu Saxo superbus.
Quis Deus hisce favet stupris? tua deperit usque
Stirps antiqua; novis solum licet esse beatis:
Inque vicem sese tam dira examina pellunt
Certatim: tibi rara quies; tibi perfidus idem
Hostis et hospes inest. Qui dividit, imperat Anglus,
Immeritam in terris matrem te scilicet unam
Temnere fas, et amare nefas? Quis strenuus ausit
Consuluisse tibi, et non immemor esse parentis,
Semper in exitium præceps ruit. Imminet Anglus,
Iratisque frui divis jubet; utque tumescit
Bile jecur, crudelis et implacabilis instat.
Religio dat opem sceleri; nec deficit atrox
Inter quos, invita paris, discordia fratres.
Tantis victa malis servit fortuna Medusæ
Angliæ; at horrificos angues quatit ista quotannis,
Ut libet esse truci; seu rumpere fœdera malit,
Seu fera bella ciet civilia; spargere pestes
Vafra, dies condit lætos; tibi turpis egestas,
Et metus et dolus, et malesuade peritia legum
Invigilant: at nec melior, neque fortior illa,
Ni divisa ruas; ni tu tibi sævior hostis.
