Page:The Works of the Rev. Jonathan Swift, Volume 19.djvu/101

Nec satis est in vota tuæ jurâsse tyrannæ,
Et coluisse novos renuenti poplite ritus,
Improba si miseram non rideat, atque catenis
Crimina ficta tuis et dedecus insuper addat
Historiis fallax mordacibus: inde per orbem
Justis victa diis, simul immiserabilis audis.
Dùm despecta jaces, Angli pueri atque puellæ
Illudent, impunè rudem, stolidamque notantes,
Et magis insulsi jocus es et fabula vulgi.
Undique te lacerant spinæ; rapit Anglia flores
Usque tuos: . . . . .
. . . . . . Frustrà tibi lucet Apollo
Gratus, et æterno faverunt carmine Musæ;
Frustrà animos virtute tuos Mars impiger auxit:
Cedit in Angligenas decus et laus transfuga fures.
Nimirum quodcumque tui fecere nepotes
Fortiter, aut sacris moniti scripsere carnænis,
Desinit esse tuum! nec gens inimica cachinnis
Parcit, dum tibi raptat opes; tua splendida mendax
Induit et falsis ovat insgnita trophæis.
Proh scelus! Harpyæ manibus dum plaudit utrisque,
Te nudam atque inopem totus te sibilat orbis!
Nempe nec è gnatis aderit, qui vindicet ultor
Exuvias? si nemo domi, nisi proditor, ausim
Ferre, parens, licet exul, opem. Sanxisse nefandam,
Aut siluisse nefas fraudem. Manet unicus heros.
Ictus amore tui miseræ (cognomen Achillei
Is, ποδας ὠκυς, habet) nec tantis hostibus impar,
Sortis et invidiæ pergit tela aspera contra,
Et quatit indomitam, mediis in millibus, hastam.
Immemor ipse sui, spretæ memor usque parentis,
Hic tibi fidus adest — Hoc uno excepto, alienos
Quisque domi patitur manes; estque omnis Hibernus
Speve, metuve Anglus. —

The